.

บทที่ 2

บาทหลวงพูดว่าไฮดี้ใกล้จะแปดขวบแล้ว เมื่อฤดูหยาวมาถึง เธอจะต้องไปโรงเรียน ผ่านท่ามกลางหิมะหรอ ฉันไม่สามารถส่งเธอลงจากภูเขาได้ ปู่พูด ไม่หรอก บาทหลวงยิ้ม แต่คุณสามารถลงไปและอยู่ในบ้านของคุณหลังเก่าๆในเมืองดรอฟลีในช่วงฤดูหนาวนี้ ไฮดี้สามารถไปโรงเรียนได้อย่างสะดวกจากที่นั้น ปู่ก็ปฏิเสธ ชาวบ้านไม่ชอบฉัน มันไม่จริง บาทหลวงตอบ ได้โปรดกลับมาที่หมู่บ้านช่วงฤดูหนาวเถิด ปู่ก็ปฏิเสธอีก และหลังจากนั้นบาทหลวงก็ออกไปในไม่ช้า เขาไม่มีความสุข วันต่อมา ป้าเดทตี้ก็มาถึงกระท่อม ปู่ก็ร้องไห้และถามว่า ทำไมคุณมาที่นี้ เธอพูดว่า มาหาไฮดี้ ฟังนะ ฉันกำลังทำงานเพื่อครอบครัวในเมือง     แฟรงเฟริท หนึ่งในเพื่อนของเขา ชื่อว่าเฮอเซสแมน มีเงินจำนวนมาก แต่ลูกสาวของเขาชื่อว่า แคลร่าได้ป่วยหนัก เธอนั้งในรถเข็นพยาบาล เฮอเซสแมนได้ห่างจากบ้านเพื่อไปทำงานบ่อยครั้ง และแคลร่าคิดถึงแม่ของเธอ เธอต้องการเพื่อนที่อายุน้อย ไฮดี้สามารถมาและมาอยู่ในบ้านที่วิเศษของพวกเขา เล่นกับแคลร่า สวมใส่สิ่งที่สวยงาม และเรียนรู้ ปู่ก็พูดอย่างโมโหว่า หยุดเดี๋ยวนี้นะ แต่เด็ทตี้ไม่หยุด เธออายุใกล้จะแปดขวบและเธอไม่สามารถอ่าน เธอไม่สามารถอยู่ที่นี้ได้ ปู่มองไปที่เด็ทตี้อย่างเข้มงวด แล้วก็นำเด็กออกไป เขาร้องไห้ แต่ฉันไม่อยากพบเธอที่นี้อีกครั้ง และเขาก็ออกจากกระท่อมโดยเร็ว ฉันจะไปกับคุณ ไฮดี้ร้องไห้ และก็จูงมือไฮดี้ขึ้นไปบนภูเขา สองวันต่อมา พวกเขามาถึงที่บ้านของเซสแมนในเมืองแฟรงเฟริท แคลร่าชอบไฮดี้ทันทีทันใด แต่รอทเท็นเมเออร์ ซึ่งเป็นแม่บ้านต้องการให้ออกไปพ้นๆจากบ้าน แคลร่าอายุสิบสองปีแล้ว ดังนั้นผู้หญิงตัวเล็กๆอายุแปดขวบสามารถเป็นเพื่อนของเธอได้อย่างไร นำเธอออกไปให้พ้นๆ แต่ป้าก็บอกลาอย่างเร็ว และไฮดี้ก็นั้งพัก ไฮดี้ชอบแคลร่ามาก แต่เธอคิดถึงบ้านของเธอบนภูเขา จากหน้าต่างของเธอ เธอสามารถมองเห็นได้แค่บ้านเท่านั้น วันหนึ่งเธอวิ่งออกไปข้างนอกไปที่ถนนของเมืองแฟรงเฟริทและดูหอคอย บางทีจากที่นั่นเธอสามารถมองเห็นได้ดีขึ้น ในตอนจบเธอพบหอคอย และผู้ชายคนหนึ่งทีอยู่ที่นั้นนำเธอขึ้นไปบนหอคอย แต่สิ่งที่เธอสามารถมองเห็นเมื่อเธอมองผ่านไปยังหอคอย และเจอบ้านอีกหลังหนึ่ง เธอก็ร้องไห้และพูดว่า ภูเขาอยู่ที่ไหน ผู้ชายพูดว่า ไม่มีภูเขาที่นี้ แต่ฉันได้รับลูกแมวในห้องของฉัน คุณอยากจะได้สักตัวไหม ไฮดี้ก็ตอบว่าได้ และเธอก็ร้องไห้ เขาให้ลูกแมวสองตัวแด่ไฮดี้ เธอใส่แมวไว้ในกระเป๋าในทันที และแล้วก็เดินกลับไปอย่างรวดเร็วไปเพื่อไปยังบ้านของเซสแมน เมื่อเธอมาถึงฟราวไลน์ โรเท็นมิโอก็โกรธขึ้นมา และพูดว่า คุณจะต้องไม่ออกไปจากที่นี้คนเดียวอีกครั้ง คุณนี้แย่มาก ทันที่ทันใดนั้น เธอได้ยินเสียงที่ประหลาดจากไฮดี้ และเสียงแมวก็ร้องขึ้น และฟราวไลน์ รอทเท็นมิเออก็ร้องไห้ ไฮดี้ยิ้มและเรียกแมวและนำแมวออกมาจากกระเป๋า และฟราวไลน์ก็พูดว่าเอาออกไปให้พ้น และเธอก็ร้องไห้ เพราะเธอไม่ชอบแมว แคลร่าชอบแมวดังนั้นจึงให้แมวอาศัยอยู่ด้วย หลังจากนั้น แม่บ้านก็รู้สึกไม่ดีต่อไฮดี้มากขึ้นเรื่อยๆ และเธอก็รู้สึกคิดถึงบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ และเธอคิดว่า เธอจะต้องออกไปจากที่นี้ทันที ในบางสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอพร้อมแล้ว ในเช้าตรู่ของวันหนึ่งเธอกำลังเดินออกจากประตูด้านหน้า เมื่อมีบางคนที่อยู่ข้าวหลังเธอพูดว่า โอ้ ไม่นะ ร็อทเก็ทตี้กำลังมองเธอด้วยสายตาที่โกรธ