.

บทที่6

สุดท้าย วันที่ยิ่งใหญ่ก็มาถึง ไฮดี้เห็นผู้คนกลุ่มหนึ่งอยู่ด้านล้างภูเขา และก็เขามาใกล้เรื่อยๆ ไฮดี้ก็เรียกย่าและร้องไห้ จากนั้นเธอก็วิ่งไปกับพวกเขา แคลร่าก็ถามไฮดี้ว่า เธออยู่ที่นี้หรอ มันสวยมากจริงๆ ไฮดี้ยิ้ม และย่าก็อุ้มไฮดี้ เมื่อพวกเขามาถึงกระท่อม ปู่ก็รอกำลังรอคอยพวกเขาอยู่ และเขาก็ทักทายอย่างเป็นมิตร ในไม่ช้าปู่และย่าก็พูดกันและและหัวเราะกันที่หน้ากระท่อม หลังจากที่ย่าให้แคลร่าในในรถเข็น ไฮดี้ก็พาเธอไปเดินเล่น เมื่อพวกเขากลับมา แคลร่าไม่สามารถหยุดพูดเกี่ยวภูเขาที่สวยงามได้ ย่ายิ้มและพูดว่า ฉันจะพักอยู่ในโรงแรมในเมืองที่ใกล้ที่สุด แต่คุณอยากจะพักที่นี้ในภูเขากับไฮดี้ใช่ไหม แคลร่าก็ถามว่า พักที่นี้ได้ด้วยหรอ ได้สิ คุณพักที่นี้ได้ ดีเลย แคลร่าร้องไห้อย่างตื่นเต้น แคลร่ารักบ้านใหม่ของเธอ และอากาศของภูเขา และสิ่งมีประโยชน์ เธอรู้สึกแข็งแรงขึ้นทุกวัน แต่ไม่ทุกคนที่มีความสุขเกี่ยวกับสิ่งนั้น ทุกๆตอนเช้า เมื่อปีเตอร์มาดูแลแกะ เขาถามไฮดี้ว่า วันนี้จะขึ้นไปบนภูเขาไหม ไฮดี้ก็ตอบว่าไม่ ฉันไม่สามารถดันรถเข็นของแคลร่าขึ้นไปได้ ดังนั้นฉันจะต้องอยู่ที่นี้กับเธอ และแล้วก็ทำให้ปีเตอร์โกรธ และเช้าวันหนึ่ง ไฮดี้ยิ้มกับปีเตอร์และพูดว่า แคลร่าและฉันสามารถขึ้นไปบนภูเขากับคุณได้ในวันนี้ เพราะว่า ปู่จะขึ้นไปด้วย และเขาสามารถดันรถเข็นขึ้นไปได้ ปีเตอร์ก็ไม่พูดอะไร แต่เมื่อไม่มีใครสังเกตุ เขานำรถรถเข็นของแคลร่าและเขาก็ผลักให้รถเข็นวิ่งออกไปพ้นทาง แคลร่าร้องไห้และถามว่ารถเข็นของฉันอยู่ที่ไหนเมื่อปู่นำเธอออกมาจากกระท่อม ปู่และไฮดี้ก็หารถเข็นกันทุกที่ แต่ก็ไม่เจอ ไม่นะ ตอนนี้ฉันไม่สามารถขึ้นไปบยนภูเขาได้แล้วปู่ก็บอกว่าได้สิ และเขาก็พาเธอขึ้นไป และปู่ก็วางเธอลงในทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้ และเขาไปหารถเข็นอีกครั้ง สุดท้าย เขาก็เจอมันที่ข้างล่างหน้าผา และเขาก็ร้องไห้ ตอนแรก แคลร่ามีความสุขบนภูเขามาก แต่เมื่อเธอเห็นดอกไม้ที่สวยงามบางดอกที่อยู่ห่างไกลจากเธอบนทุ่งหญ้า เธอรู้สึกเศร้าเพราะเธอไม่สามารถเดินไปชมดอกไม้แถวนั้นได้ ไฮดี้บอกว่า ฉันไม่สามารถพาเธอไปได้ แคลร่าก็บอกว่าว่าใช่ คุณจะต้องเเข็งแรงกว่านี้ รอสักครู่นะ ฉันคิดอะไรได้แล้ว และเธอก็ร้องไห้ ปีเตอร์ก็เดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ เขาพูดอย่างโมโหว่า ฉันต้องการนำแคลร่าไปชมดอกไม้ คุณช่วยฉันได้ไหม แคลร่ายืนขึ้น ปีเตอร์และไฮไดท์ช่วยกันประคับประคองเธอ ด้วยความช่วยเหลือของพวกเขา เธอเคลื่อนที่อย่างช้าบนทุ่งหญ้า เธอชมดอกไม้ ทันใดนั้นเธอก็เดินไปชมดอกไม้คนเดียว ไฮดี้ร้องไห้ คุณเดินได้แล้ว ใช่ ไฮดี้ ฉันเดินได้แล้ว วันต่อมา ย่าของแคลร่าเยี่ยมพวกเขา ย่าบอกเธอเกี่ยวกับรถเข็น เมื่อแคลร่าเดินอยู่ข้างหน้าเธอ ย่าไม่เชื่อตาตัวเอง ทันใดนั้น เธอเขียนจดหมายถึงลูกชายของเธออย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นในไม่ช้า เฮอร์ก็มาถึง เมื่อเขาอยู่ใกล้กระท่อมของปู่ แคลร่าและไฮดี้ก็เดินมาหาเขา เขาก็ร้องไห้ และพูดว่า คุณกำลังเดินอยู่นี่ ใช่ค่ะพ่อ คุณควรขอบคุณไฮดี้และปู่ของเธอสำหรับสิ่งนั้น ต่อมาในวันนั้น จะเป็นเวลาที่เซสเมนจะต้องออกไปจากที่นี้ ปู่มีการพูดคุยกับปีเตอร์เบาๆ คุณขอโทษเกี่ยวกับเรื่องรถเข็นของแคลร่า ฉันรู้ และคณเป็นเด็กที่ไม่ดี ดังนั้น ฉันเลยโกรธคุณ ทุกคนสามารถทำสิ่งที่ผิดพลาด และตอนนี้แคลร่าไม่ต้องการรถเข็นอีกแล้ว เธอสามารถเดินได้ ดังนั้นได้โปรดอธิฐาน คุณอยากได้อะไรมากที่สุด เขาตอบว่านกหวีด ย่าหัวเราะ และให้เงินแก่เขาจำนวนหนึ่ง ด้วยสิ่งนี้ คุณสามารถ ซื้อนกหวีดอันใหม่ได้ทุกสัปดาห์สำหรับห้าสิบปีข้างหน้า หลังจากนั้น เธอและเฮอร์ก็พูดกับย่า เฮอร์ก็พูดว่า พวกเราสามารถขอบคุณคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างไร ย่าตอบว่าคุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ไม่นะ เราต้องขอบคุณ ได้โปรดอธิฐาน เขาบอกว่า อธิฐานสำหรับไฮดี้นะ ไม่ใช่ฉัน ย่าก็ถามว่า สำหรับไฮดี้หรอ ใช่ เธอมีความสุขกับที่นี่ในภูเขามากกว่าในเมืองหรือหมู่บ้าน ดังนั้น ฉันต้องทิ้งกระท่อมของฉันไว้ให้เธอเมื่อฉันตาย เฮอร์ยิ้มและพูดว่า เมื่อไฮดี้มีเงินที่เธอต้องการเพื่อที่จะอยู่ที่นี้ มันคือของขวัญของเราแก่ไฮดี้ เธอใกล้ชิดกับครอบครัวมากขึ้นในภายหลัง หลังจากนั้นแคลร่าอุ้มไฮดี้ และก็บอกลาอย่างเศร้าใจ เมื่อแคลร่าพูด แต่ฉันจะกลับมาในช่วงฤดูร้อนข้างหน้า และทุกๆฤดูร้อนหลังจากนั้น ฉันสัญญา แล้วพบกันในช่วงฤดูร้อนหน้า ไฮดี้หัวเราะ ฉันไม่สามารถรอได้ และไม่นานหลังจากนั้นเฮอร์ ย่า และแคลร่าก็เริ่มต้นการเดินทางกลับบ้านที่ยาวไกล